Żaglowiec, którego przez co najmniej 18 lat portem macierzystym był port w Ustce . Typ: szalupa ("Schaluppe"), z czego wnioskować można , iż był to jednomasztowiec. Beilbrief, czyli certyfikat rejestracyjny statku, wydany został 9 lipca 1844 roku w Szczecinie. W wykazie jednostek armatorów usteckich i słupskich za rok 1844 roku zapisano w uwagach, że "Flanqueur" został w tym samym roku zbudowany w Ustce. Ładowność: 21 łasztów (42 tony), załoga – 4 osoby. Nowe pomiary jednostki przeprowadzono w 1852. Wykazały ładowność już tylko 17 łasztów (34 tony). Miało to prawdopodobnie wpływ na zmniejszenie liczby załogi z 4 do 3 osób.
Armator:
Jako właściciel – i zapewne także zleceniodawca budowy jednostki – występuje radca handlowy Grunau. W 1862 statek był własnością spadkobierców po radcy hanlowym Grunau i następnie przeszedł w ręce armatora Carla Grunaua, który juz wcześniej prowadził w Ustce firmę żeglugową równolegle do owefo radcy, z którym najpewniej był spokrewniony (syn?).
Kapitanowie:
Jak na warunki usteckie, "der Flanqueur" nader często zmieniał dowódców. Do początku roku 1847 był nim Dumroese.
W 1847 kapitanem "Flanqueura" jest Fernau, jednak w zestawieniu za rok 1848 Fernau wymieniony jest on już jako kapitan mowo sprowadzonego do Ustki żaglowca "Graf von Schwerin", a dowódcą "Flanquera" jest kapitan Voll.
W raporcie ze stycznia 1852 jako dowódca znowu pojawia się kapitan Domroese, a statek przeniesiono z kategorii "statki morskie" ("Seeschiffe") do "statki przybrzeżne" ("Kuestenfahrzeuge"). Wiązało się to zapewne także ze zmniejszeniem ładowności i liczby załogi.
W 1853 na "Flanqueura" wraca kapitan Voll, ale rok później jako dowódca wymieniony jest Ziepke. W 1857 roku na statku pojawia się kolejny – piąty już szyper: G. Reetzke.
W roku 1858 zmienia go kapitan Hermann Mueller. On dowodzi jednostką także w 1862 roku, z którego pochodzi ostatnia wiadomość o "Flanqueuerze".
Informacje o podróżach:
Gazeta "Sundine. Unterhaltungsblatt fuer Neu-Vorpommern und Ruegen" odnotowała odnotowała przybycie "Flanqueura" do portu w Greifswaldzie 12 sierpnia 1845 roku. Dowodził nim wtedy kapitan Dumroese. Podano, że statek przypłynął tu z Kopenhagi z ładunkiem smoły. 16 sierpnia "der Flanqueur" wyszedł z Greifswaldu do Ustki z ładunkiem śledzi.
(źródło: "Sundine. Unterhaltungsblatt fuer Neu-Vorpommern und Ruegen" ("Beiblatt der Sundine") z 20 sierpnia 1845.)
Nazwa:
Jej inspiracją były najpewniej wojny napoleońskie. "Flanqueur", czyli flankier, to fancuski termin wojskowy, oznaczający żołnierzy lekkiej piechoty, działajacych na flance, czyli na skrzydle. Ich zadaniem było rozpoznanie i ubezpieczanie skrzydeł formacji. Skrzydłowi, jako działający na skrajach, musieli charakteryzować się odwagą, ruchliwością i pomysłowością. Słynny był regiment flankierów Gwardii Cesarskiej Napoleona, do którego rekrutowano m.in. leśników i myśliwych. "Flankier" pojawia się także u Adama Mickiewicza w XII księdze "Pana Tadeusza". W opisie dalszych losów uczestników "ostatniego zajazdu na Litwie" jest informacja, że jeden z nich "chodził na flankiery". Prawdopodobnie w rozumieniu armatora Grunaua i jego ówczesnego otoczenia w Ustce słowo "Flanqueur" oznaczało tyle, co "śmiałek", "zuch", "kozak".
Źródło: Archiwum Państwowe w Koszalinie, Oddział w Słupsku, AMS nr 5491.
