Klasztor w Runowie - fundacja ewangelicka dla panien z domów szlacheckich i mieszczańskich, utworzona 3 marca 1690 w Runowie przez ówczesnego właściciela tej wsi, tajnego radcę państwowego i wojennego Joachima Ernsta von Grumbkowa, za zgodą elektora brandenburskiego, Fryderyka III. Klasztor miał 12 miejsc, z których cztery przeznaczone były dla panien z domów szlacheckich, a osiem dla panien z domów mieszczańskich. Pensjonariuszkami klasztoru zostawały często panny, dla których rodziny nie miały posagów i nie mogły ich z tego względu wydać za mąż. Zajmowały się tu modlitwą, róznymi pracami oraz działalnością charytatywną, pogłebiały także swoje życie religijne.
W 1842 roku właścicielem fundacji był von Bonin, dziedzic na Łupawie i Runowie, a przeorką - panna Sophie von Axleben. Funkcje kapelanów klasztoru pełnili wówczas pastorzy Koenig ze Słupska oraz Eichmann ze Skórowa.
Podobne fundacje dla panien w 1842 roku znajdowały się w ówczesnej prowincji pomorskiej także w pobliskim Słupsku oraz w Kołobrzegu, Barth (Przedpomorze), Bergen (Rugia) i w Marianowie, w dawnym klasztorze cysterek.
Skład konwentu w klasztorze w Runowie w 1842 roku
Szlachcianki
von Bronka
Albertine von Stegmanska
von Luebtow
Amalie von Bojenska (dwie inne ewangelickie diakonissy o tym nazwisku przebywały w tym czasie w podobnej fundacji w Kołobrzegu - dop. mb)
Mieszczanki
Hartwig
Scheden
Hellwig
Rach
Tottin
Rexin
Fiddechow
Cramer
