Karl Ernst Ludwig von Lettow (1746 - 27.03.1826) - oficer pruski, generał. Urodził się w Kołobrzegu jako syn Klausa Sigismunda von Lettow, dowódcy jednego z batalionów stacjonujących w kołobrzeskiej twierdzy. Od 1761 r. służył jako kadet w armii saskiej. W 1773 r. przeszedł na żołd pruski. Karierę w armii pruskiej rozpoczął od stopnia porucznika (premierleutenant) w Pułku Piechoty Hansteina Nr 51. (Infanterieregiment Hanstein nr 51). W 1802 roku został jego dowódcą.
Brał udział w kampanii bawarskiej 1778/79, W 1803 roku został dowódca 41 Pułku Piechoty w Minden. Od 1804 generał - major (odpowiednik generała brygady). W 1806 r. brał udział w bitwie z wojskami napoleońskimi pod Auerstedt, następnie razem z Gebhardem Leberechten von Bluecherem bronił Lubeki (odpowiadał za odcinek przy Bramie Młyńskiej) i po kapitulacji miasta trafił do francuskiej niewoli. Cieszył się łaskami króla Friedricha Wilhelma III, który pozostawił go w armii. Specjalna komisja pruska, która po zawarciu pokoju z Francją badała odpowiedzialność dowódców tak zwanej "starej armii" za klęskę w wojnie 1806/1807 roku jego zachowanie określiła jako "nienaganne". W 1814 roku przeszedł w stan spoczynku, otrzymując emeryturę. Osiadł w swoim majątku ziemskim w Rzeczycy Wielkiej (wtedy: Gross-Reetz), w ówczesnym powiecie miasteckim.
