Uzdrowisko polskie na Pomorzu Środkowym, formalnie funkcjonujące od 1 stycznia 1988 roku, z metryką sięgającą początków XIX wieku. Posiada złoża lecznicze w postaci solanek i borowiny. Otoczenie morza i lasów, przeważnie sosnowych, powoduje nasycenie powietrza olejkami eterycznymi, dużą zawartością jodu, soli wapnia i magnezu.
Historia
Informacje o pierwszych letnikach, po niemiecku zwanych "badegaeste", czyli "gościami kąpielowymi", pochodzą z początu XIX wieku. Jednym z pierwszych był teolog filozof, poeta i pastor ewangelicki Ernst Schleiermacher. Głównym celem ich wizyt były kąpiele morskie, a także spacery po nadmorskiej okolicy, przejażdżki konne. W związku z rozwojem kąpieliska, powstał w II połowie XIX wieku zalążek promenady nadmorskiej oraz dwa zakłady kąpielowe: wschodni dla kobiet i zachodni dla mężczyzn. Już w XIX wieku powstał także pierwszy prywatny zakład balneologiczny, który w 1911 roku został zastąpiony nowocześniejszym, stanowiącym własność gminy. Najpopularniejszmi zabiegami były kąpiele w podgrzanej wodzie morskiej. W latach 20. XX wieku Ustka zmieniła oficjalną nazwę na "Bałtyckie Kąpielisko Ustka" ("Ostseebad Stolpmuende").
Po wojnie, w okresie gospodarki socjalistycznej, w Ustce powstawały ośrodki wczasowe największych zakładów przemysłowych i innych instytucji. Większość miała charakter sezonowy. Działalność uzdrowiskowa do I połowy lat 70. XX wieku prowadzona była w sposób ograniczony i podlegała pod przedsiębiorstwo uzdrowiskowe w Połczynie Zdroju. W 1978 roku ustecka filia połczyńskiego przedsiębiorstwa usamodzielniła się i przekształciła w Przedsiębiorstwo Państwowe "Uzdrowiska Ustka". 1 stycznia 1988 r. Ustka otrzymała status miasta uzdrowiskowego.
W 2014 roku w Ustce otwarto ośrodek "Grand Lubicz".
Oddziaływanie lecznicze
W Ustce leczy się choroby układu krążenia i dróg oddechowych, m.in. alergie, układu ruchu, wydzelania wewnętrznego i przemiany materii.
