Ruiny zamku w Swobnicy - pozostałości po średniowiecznej fortecy joannitów. Usytuowane niedaleko wsi Swobnicy w powiecie gryfińskim.
Historia:
Budowa zamku rozpoczęła się w 1377 roku, w związku z opuszczeniem przez konwent joannitów Rurki koło Chojny. Jako lokalizację wybrano wyspę jeziora Zamkowego. Zbudowany tu zamek obronny składał się z potężnej wieży, wysokich murów obronnych i skrzydła mieszkalnego, usytuowanego w narożniku północno-wschodnim. Mury okalające zamek miały 15 m wysokości. W pięciokondygnacyjnej wieży mieściły się pomieszczenia dla obrońców zamku, a w podstawie loch więzienny. O ówczesnym domu mieszkalnym nie wiadomo nic, gdyż został przebudowany w XV i XVIII wieku.
W XV wieku dobudowano nowe wschodnie skrzydło mieszkalne: podpiwniczone, dwukondygnacyjne z jednotraktowymi wnętrzami oświetlonymi ostrołukowymi oknami umieszczonymi tylko w elewacji od strony dziedzińca. Na parterze znajdowała się izba rycerska i sala komendanta. Od północy do tego skrzydła przylegała kaplica. Na piętrze znajdowały się: apartament książęcy, sala dla gości i cele sypialne dla joannitów. W skrzydle północnym, nazywanym też "wieżowym", po przebudowie mieszczono zbrojownię, komorę amunicyjną, kancelarię i pomieszczenia gospodarcze. W XVI wieku po stronie południowej dostawiono jeszcze trzecie skrzydło, które spłonęło w roku 1621.
W ostatniej ćwierci XVII wieku, kiedy zamek i majątek kupiła księżna Dorota, druga żona Fryderyka Wilhelma III - wielkiego elektora Brandenburgii, fortece przebudowano na barokowa rezydencję. Księżna przekazała majątek synowi Filipowi Wilhelmowi, po nim zaś Swobnicę odziedziczyli wnukowie księżnej: Fryderyk Wilhelm, a następnie Henryk Fryderyk. Ten pierwszy, nazywany w kręgach dworskich "Szalonym Margrabią", był ambitnym władcą, dzięki któremu przebudowano z dużym rozmachem zamek w Swobnicy.
Pod koniec XVIII wieku posiadłość w Swobnicy stała się własnością korony pruskiej i okresowo była wydzierżawiana. W zamku do 1945 roku mieszkali kolejni administratorzy i dzierżawcy, prowadzący bieżące remonty i drobne modernizacje budowli.
Po 1945 roku zamek został znacjonalizowany. Do lat siedemdziesiątych XX wieku był użytkowany jako biura i mieszkania pracowników miejscowego Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Następnie wnętrza skrzydła głównego zamieniono na magazyn zboża. Od przeszło 20 lat pozostaje nie użytkowany i w szybkim tempie niszczeje, mimo że jest najbardziej wartościowym zespołem architektury barokowej na Pomorzu.
