Kolej Berlińsko - Szczecińska (Berlin - Stettiner - Eisenbahn) - Linia kolejowa łącząca Berlin ze Szczecinem, a następnie ze Stargardem Szczecińskim, zbudowana w pierwszej połowie XIX wieku. 

Komitet Budowy Kolei Berlińsko-Szczecińskiej ukonstytuował się w 1835 roku i zrzeszał m.in. szczecińskich kupców F. Schillowa, W. Gribela, E. Endella. Jednym z przedstawicieli Berlina w tym komitecie był bankier I. Mendelsohn. Kapitał zakładowy spółki utworzonej w celu budowy linii wynosił 7 572 000 marek. Jedna akcja miała wartość 300 marek. Środki prywatnych inwestorów okazały się jednak niewystarczające i konieczne okazały się dotacje państwowe w kwocie 1,5 mln marek. Głównym projektantem i wykonawcą był inżynier Neuhaus. 

Linię oddano do użytku 15 sierpnia 1843 r. Początkowo na linii kursowały dwie pary pociągów, tylko we dnie. Prędkość podróżna składów nie przekraczała 40 km na godzinę. W 1851 r. na trasie zaczęły kursować także pociągi nocne

Projekt przedłużenia linii do Stargardu stworzono w 1842 r. Oddano ją do uzytku 1 maja 1846r.

W 1852 roku spółka zarządzająca linią posiadała 28 lokomotyw, 72 wagony osobowe i 210 towarowych o łącznej liczbie osi 643. W roku tym między Stargardem i Szczecinem spółka przewiozła 307 tys. pasażerów oraz ładunki o masie 1.582.350 cetnarów. Przychody spółki w 1852 roku wyniosły 845.789 talarów, wydatki - 554.688 talarów.